Regelmatig starten mensen bij mij een traject met de volgende wens: ‘Ik wil graag minder onzeker worden’ of ‘Ik wil graag zekerder zijn’. Onzekerheid is een staat van zijn waar we meestal vanaf willen. Onze ‘mind’ kan er nogal zenuwachtig van worden, waardoor het op zoek gaat naar manieren om van het oncomfortabele gevoel af te komen.

Voordat ik begon met het schrijven van deze column voelde ik een enorme weerstand die gedachten bij mij opriep als: "Blegh, geen zin in. Dat wordt helemaal niks....”. De neiging om aan de weerstand voorbij te gaan was zo hardnekkig dat ik intussen al een paar keer dezelfde Instagrampagina door was gescrold om te zien of andere mensen nog een leuke Koningsdag hadden gehad. Zelfs de boodschap: ‘Je hebt alle berichten gelezen’ hield me niet tegen in mijn hang naar verdoving. Toen ik toch besloot om even stil te staan bij die weerstand, kwam ik erachter dat die ging over mijn angst om te falen. Een herkenbaar oud gevoel, waarin ik mezelf nu had gezien en vervolgens vertrouwen en zin hervond om te gaan schrijven. De trekkracht naar externe afleiding was enorm. En dat, terwijl die juist zo’n tegengestelde werking heeft. Waarom lijkt het écht stilstaan bij en aanvaarden van gevoelens zo’n moeilijk en contra-intuïtief proces?