Voordat ik begon met het schrijven van deze column voelde ik een enorme weerstand die gedachten bij mij opriep als: "Blegh, geen zin in. Dat wordt helemaal niks....”. De neiging om aan de weerstand voorbij te gaan was zo hardnekkig dat ik intussen al een paar keer dezelfde Instagrampagina door was gescrold om te zien of andere mensen nog een leuke Koningsdag hadden gehad. Zelfs de boodschap: ‘Je hebt alle berichten gelezen’ hield me niet tegen in mijn hang naar verdoving. Toen ik toch besloot om even stil te staan bij die weerstand, kwam ik erachter dat die ging over mijn angst om te falen. Een herkenbaar oud gevoel, waarin ik mezelf nu had gezien en vervolgens vertrouwen en zin hervond om te gaan schrijven. De trekkracht naar externe afleiding was enorm. En dat, terwijl die juist zo’n tegengestelde werking heeft. Waarom lijkt het écht stilstaan bij en aanvaarden van gevoelens zo’n moeilijk en contra-intuïtief proces?
Waar het volgens mij in eerste instantie misgaat is bij de overtuigingen in de buitenwereld. De westerse samenleving is gericht op effectiviteit en productiviteit; symptoombestrijding als oplossing voor nare gevoelens. Daardoor zoeken we vaak toevlucht in producten die ons verdoving bieden, zoals social media, eten, drank etc. Het is natuurlijk menselijk om zo nu en dan verleid te worden en jezelf te laten gaan en soms kan symptoombestrijding ook een belangrijke verlichting bieden, maar het lijkt alsof ons in de westerse samenleving het wérkelijke nut van gevoelens niet goed helder is.
Ook hebben zich overtuigingen in onze binnenwereld gevormd, die in de weg staan bij het aanvaarden van gevoelens. Dat zit als volgt: Als je als baby ter wereld komt ben je compleet afhankelijk van je ouder(s). Zij hebben, variërend van helemaal niet tot niet altijd, een oogje in het zeil kúnnen houden. Hierdoor zijn we in een heel groot deel van onze gevoelens en behoeftes niet ontmoet door onze omgeving. Daardoor hebben zich op den duur overtuigingen in ons kunnen vormen zoals: ‘Mijn gevoel doet er niet toe’ of ‘Ik moet het alleen doen’, waardoor bij ons de neiging is ontstaan om bepaalde gevoelens te verdringen. De eerdergenoemde overtuigingen in de buitenwereld én in onze binnenwereld lijken het proces van voelen dus in de weg te staan, terwijl zoals de Perzische dichter Rumi zo mooi verwoordt:
“Het medicijn voor de pijn schuilt ín de pijn”.
We moeten het medicijn niet zoeken in de oorzaak of de verdoving, maar in de pijn zelf! Gevoelens omvatten namelijk een belangrijke boodschap over wat we werkelijk nodig hebben in het leven. We hebben ze in feite nodig om te overleven! Angst maakt bijvoorbeeld alert wanneer er gevaar dreigt. Boosheid maakt dat wij grenzen stellen. We tonen ons verdrietig wanneer we steun nodig hebben. Verliefdheid motiveert tot toenadering. In elk gevoel zit een verlangen en elk verlangen zet aan tot beweging. Zo dienen gevoelens als kompas dat richting geeft aan ons leven en ons informatie geeft over wie we wezenlijk zijn. Ruimte geven dus aan die pijn!
Een hele fijne manier om dat te doen is via zingen. Iedereen kan namelijk zingen. Het is niet een kunst die voor enkelen is weggelegd. Zo zijn we er misschien tegenaan gaan kijken, maar zingen is een natuurlijk fenomeen, meer nog zelfs dan spreken! Stembevrijding gaat over deze moeiteloze manier van zingen, vanuit wat er op dat moment in jou is, zonder dat het ergens heen hoeft te gaan. Als je ruimte geeft aan alles wat er binnen in jou leeft, aan ook aan ongemak, boosheid, verdriet., etc. zal je merken dat er een medicinale werking van het zingen uitgaat, waardoor deze gevoelens kunnen transformeren tot ruimte, waardoor je je vrijer zult voelen. Zowel in je zingen, als in het leven zelf. En ook als je denkt dat zingen helemaal niet weggelegd is voor jou, nodig ik je uit om jouw unieke lied te ontdekken en te voelen dat er daarin geen goed of fout bestaat.
Reactie plaatsen
Reacties